Το αισθανόμουνα καιρό τώρα στον αέρα σαν απειλή. Το μυριζόμουνα στις παρέες σαν το καυσαέριο που σε μπουκώνει, υποχωρεί για λίγο και επιστρέφει πιο μαύρο. Ώσπου πριν λίγες ημέρες άκουσα το διάλογο (αλλάζω τα ονόματα) που με τάραξε και με έσπρωξε να γράψω αυτές τις γραμμές.
-Να καλέσουμε τον Γιάννη και την Ελένη στη γιορτή;
-Αποκλείεται… Θα μας χαλάσουν τη βραδιά. Αφού ξέρεις πόσο φανατικοί είναι όταν αρχίζει η κουβέντα για μνημόνια και τέτοια…
- Οι φίλοι μας; Μα και η κόρη μας θα χαρεί να δει το γιό τους. Θα περάσουν και τα παιδιά όμορφα.
-Άσε καλύτερα. Τώρα το έχουν παρατραβήξει… Δεν θυμάσαι τη περασμένη βδομάδα που αρπαχτήκανε με τον Γιώργο και τη Μαρία και τους άκουσε όλη η ταβέρνα; Και να τους καλέσουμε, αμφιβάλω αν θα έλθουν…
Γυρίζοντας σπίτι ένοιωθα να ασφυκτιώ. Είδα τον κίνδυνο που μέχρι χθες έκρυβα κάτω από το χαλί, να βρίσκεται μπροστά μου, μπροστά μας. Τι έγινε, ρε παιδιά; Χτίζουμε τείχη καβαφικά «ανεπαισθήτως»; Σ’ αυτούς τους καιρούς που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουμε ανάγκη το «σε πεθύμησα», το «θα μας λείψετε», το «καλωσόρισες μάτια μου», το «τι κάνουν τα βλαστάρια σου», το «να μη χαθούμε», τον κρυστάλλινο ήχο «στην υγειά σου, καρντάση»; Τώρα, μωρέ, βρήκαμε την ώρα να ταξινομούμε και να αξιολογούμε με πολιτικά(!) κριτήρια ανθρώπους, σαν τους σκληρούς καουμπόηδες που μαρκάρουν με πυρωμένο σίδερο τα μοσχάρια κάθε κοπαδιού; Σε ποια παγωμένα σκαλιά αφήσαμε έκθετη τη ζεστασιά της ανθρώπινης σχέσης; Θα καταντήσουμε να ψάχνουμε πρώτα την πολιτική ταυτότητα του γείτονα πριν του πούμε την αγουροξυπνημένη, από καρδιάς, καλημέρα μας;
Ξέρω πολύ καλά πώς υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που δεν αφήνουν το νέφος της αναίτιας προκατάληψης, δηλαδή της αποξένωσης, να μολύνει τη ψυχή τους. Φοβάμαι ωστόσο ότι γίνονται συνεχώς λιγότεροι. Πάντως το σήμα του συναγερμού έχει ακουστεί. Όσοι πιστοί, λοιπόν, ας στείλουμε στο διάβολο τις προκάτ θέσεις που κουβαλάμε σαν όπλα έτοιμα για χρήση. Ας χαλαρώσουμε όπως όταν συζητάμε για μια ταινία. Με άποψη, ναι. Η πολιτισμένη διαφωνία είναι η χαρά της ζωής. Αλλά και με χιούμορ, με ανοιχτά αυτιά, με ανοιχτή καρδιά, με ειλικρινή σεβασμό για τον άλλο-φίλο ή όχι. Όλοι έχουμε παρατηρήσει τα αδιέξοδα σε συζητήσεις και συμπεριφορές. Τι θα πει αυτό; Ποιοι τα δημιουργούν; Ίσως η αγωνία μας για το σήμερα και το αύριο. Ίσως τα άδηλα συμφέροντά μας. Ίσως οι ενοχές για τα παρελθόντα λάθη μας. Ίσως τα παραδείγματα των φωνακλάδων πολιτικών και τα πολεμικά ανακοινωθέντα των κομμάτων. Ίσως οι κραυγές και ψίθυροι δημοσιογράφων και «δημοσιογράφων». Ίσως όλα αυτά μαζί. Και ποιοι μπορούν να τα γκρεμίσουν; Μα όσοι πιστεύουν ότι ο ανυπόκριτος σεβασμός προς τον άλλο και την άποψή του είναι η αναγκαία συνθήκη για τη συντροφική γλυκιά κοινωνική συμβίωση. Και ακόμα όλοι εκείνοι που ακουμπάνε το χέρι τους στον ώμο του άλλου όχι μόνο για να στηριχτούν αλλά και για να χαϊδέψουν.
Δεν επικαλούμαι ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε «άγιες ημέρες». Επικαλούμαι τις άγιες προσπάθειες όσων επιμένουν να πιστεύουν ότι η διάλυση των προσωπικών σχέσεων, κυρίως σ’ αυτούς τους άγριους καιρούς, οδηγεί σε μία καθημερινή απομόνωση, που θα πει στην εξαφάνιση κάθε χαράς που προσφέρει η παρουσία του άλλου, του φίλου, του γνωστού, του συναδέλφου, της τυχαίας συνάντησης-χωρίς προαπαιτούμενα!
Πριν τέσσερις ημέρες, σε πολύ ζεστή συντροφιά, συναντήθηκα με γνωστό εξαιρετικό συγγραφέα και παλιό καλό φίλο. Συζητήσαμε για τη δύσκολη σημερινή κατάσταση και διαφωνήσαμε, ριζικά θα έλεγα. (Είμαι βέβαιος ότι διαβάζει αυτές τις γραμμές). Η ώρα κύλησε σαν το κόκκινο κρασάκι που πίναμε. Όταν έφτασε η στιγμή του αντίο αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε τόσο θερμά όσο ποτέ άλλοτε. Ωσάν να ξορκίζαμε μια πιθανή δυσκολία στη φιλία μας ή ωσάν να απορρίπτουμε τη συμπεριφορά των άρρωστων ελεφάντων που, όπως λέγεται, εξαφανίζονται στη βαθειά ζούγκλα για να πεθάνουν μόνοι τους.
-Να καλέσουμε τον Γιάννη και την Ελένη στη γιορτή;
-Αποκλείεται… Θα μας χαλάσουν τη βραδιά. Αφού ξέρεις πόσο φανατικοί είναι όταν αρχίζει η κουβέντα για μνημόνια και τέτοια…
- Οι φίλοι μας; Μα και η κόρη μας θα χαρεί να δει το γιό τους. Θα περάσουν και τα παιδιά όμορφα.
-Άσε καλύτερα. Τώρα το έχουν παρατραβήξει… Δεν θυμάσαι τη περασμένη βδομάδα που αρπαχτήκανε με τον Γιώργο και τη Μαρία και τους άκουσε όλη η ταβέρνα; Και να τους καλέσουμε, αμφιβάλω αν θα έλθουν…
Γυρίζοντας σπίτι ένοιωθα να ασφυκτιώ. Είδα τον κίνδυνο που μέχρι χθες έκρυβα κάτω από το χαλί, να βρίσκεται μπροστά μου, μπροστά μας. Τι έγινε, ρε παιδιά; Χτίζουμε τείχη καβαφικά «ανεπαισθήτως»; Σ’ αυτούς τους καιρούς που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουμε ανάγκη το «σε πεθύμησα», το «θα μας λείψετε», το «καλωσόρισες μάτια μου», το «τι κάνουν τα βλαστάρια σου», το «να μη χαθούμε», τον κρυστάλλινο ήχο «στην υγειά σου, καρντάση»; Τώρα, μωρέ, βρήκαμε την ώρα να ταξινομούμε και να αξιολογούμε με πολιτικά(!) κριτήρια ανθρώπους, σαν τους σκληρούς καουμπόηδες που μαρκάρουν με πυρωμένο σίδερο τα μοσχάρια κάθε κοπαδιού; Σε ποια παγωμένα σκαλιά αφήσαμε έκθετη τη ζεστασιά της ανθρώπινης σχέσης; Θα καταντήσουμε να ψάχνουμε πρώτα την πολιτική ταυτότητα του γείτονα πριν του πούμε την αγουροξυπνημένη, από καρδιάς, καλημέρα μας;
Ξέρω πολύ καλά πώς υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που δεν αφήνουν το νέφος της αναίτιας προκατάληψης, δηλαδή της αποξένωσης, να μολύνει τη ψυχή τους. Φοβάμαι ωστόσο ότι γίνονται συνεχώς λιγότεροι. Πάντως το σήμα του συναγερμού έχει ακουστεί. Όσοι πιστοί, λοιπόν, ας στείλουμε στο διάβολο τις προκάτ θέσεις που κουβαλάμε σαν όπλα έτοιμα για χρήση. Ας χαλαρώσουμε όπως όταν συζητάμε για μια ταινία. Με άποψη, ναι. Η πολιτισμένη διαφωνία είναι η χαρά της ζωής. Αλλά και με χιούμορ, με ανοιχτά αυτιά, με ανοιχτή καρδιά, με ειλικρινή σεβασμό για τον άλλο-φίλο ή όχι. Όλοι έχουμε παρατηρήσει τα αδιέξοδα σε συζητήσεις και συμπεριφορές. Τι θα πει αυτό; Ποιοι τα δημιουργούν; Ίσως η αγωνία μας για το σήμερα και το αύριο. Ίσως τα άδηλα συμφέροντά μας. Ίσως οι ενοχές για τα παρελθόντα λάθη μας. Ίσως τα παραδείγματα των φωνακλάδων πολιτικών και τα πολεμικά ανακοινωθέντα των κομμάτων. Ίσως οι κραυγές και ψίθυροι δημοσιογράφων και «δημοσιογράφων». Ίσως όλα αυτά μαζί. Και ποιοι μπορούν να τα γκρεμίσουν; Μα όσοι πιστεύουν ότι ο ανυπόκριτος σεβασμός προς τον άλλο και την άποψή του είναι η αναγκαία συνθήκη για τη συντροφική γλυκιά κοινωνική συμβίωση. Και ακόμα όλοι εκείνοι που ακουμπάνε το χέρι τους στον ώμο του άλλου όχι μόνο για να στηριχτούν αλλά και για να χαϊδέψουν.
Δεν επικαλούμαι ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε «άγιες ημέρες». Επικαλούμαι τις άγιες προσπάθειες όσων επιμένουν να πιστεύουν ότι η διάλυση των προσωπικών σχέσεων, κυρίως σ’ αυτούς τους άγριους καιρούς, οδηγεί σε μία καθημερινή απομόνωση, που θα πει στην εξαφάνιση κάθε χαράς που προσφέρει η παρουσία του άλλου, του φίλου, του γνωστού, του συναδέλφου, της τυχαίας συνάντησης-χωρίς προαπαιτούμενα!
Πριν τέσσερις ημέρες, σε πολύ ζεστή συντροφιά, συναντήθηκα με γνωστό εξαιρετικό συγγραφέα και παλιό καλό φίλο. Συζητήσαμε για τη δύσκολη σημερινή κατάσταση και διαφωνήσαμε, ριζικά θα έλεγα. (Είμαι βέβαιος ότι διαβάζει αυτές τις γραμμές). Η ώρα κύλησε σαν το κόκκινο κρασάκι που πίναμε. Όταν έφτασε η στιγμή του αντίο αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε τόσο θερμά όσο ποτέ άλλοτε. Ωσάν να ξορκίζαμε μια πιθανή δυσκολία στη φιλία μας ή ωσάν να απορρίπτουμε τη συμπεριφορά των άρρωστων ελεφάντων που, όπως λέγεται, εξαφανίζονται στη βαθειά ζούγκλα για να πεθάνουν μόνοι τους.
Κώστας Ρεσβάνης, Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου